Oh oh Vang Vieng

Lieve lezers,

Ik ben even een tijdje van de radar geweest, dus hoog tijd voor een nieuwe update!

In mijn laatste blog was ik geëindigd op maandag 29 februari. Tijdens mijn klim op de heuvel van Luang Prabang ontmoette ik een jonge monnik en doordat ik verdwaalde kwam ik uit bij het klooster (het schoolplein) van de monniken, best bijzonder om te zien! Na de klim was ik best moe en ben ik terug gegaan naar mijn hostel om even bij te komen. ’s Avonds had ik afgesproken met Matilde en Pernille (de twee Deense meiden van de slowboat) en met Julie en Anne-Sophie (de twee Canadese meiden van de slowboat). Met zijn 5en hebben we de zonsondergang bij de rivier gezien, zijn we gaan shoppen op de avondmarkt en hebben we wat gegeten. Ik was echter vrij moe, dus ik ben eerder naar huis gegaan.

De volgende dag (dinsdag) hadden we met zijn 5en afgesproken om naar de Kuang Si watervallen te gaan. Deze liggen zo’n 32km buiten Luang Prabang, dus we zijn er met de tuktuk heen gereden. De watervallen waren ze mooi! Ik kan nog steeds niet geloven hoe blauw ze zijn! Matilde en Anne-Sophie zijn gaan zwemmen in de watervallen, daredevils! Hierna zijn we de watervallen gaan beklimmen. De tocht zou ongeveer een uurtje duren dus dat leek ons wel wat. Man, wat een tocht zeg! Eigenlijk hebben we de hele weg geklommen, wat niet erg is, maar de weg was erg glad en ik mijn Birckenstocks aan had. Ik ben gelukkig maar 1 keer gevallen en niet zo hard, maar op sommige momenten was ik wel echt bang om te vallen. In mijn achterhoofd houdende dat Laos geen goede ziekenhuizen heeft, hielp daar ook niet bij. De klim naar beneden was gelukkig beter te doen. Het was wel erg leuk om dit tochtje te doen, het voelde als een soort minitrekking. Toen we weer terug liepen naar de ingang kwamen we langs een plaats met zwarte beren. Terwijl we stonden te kijken werd ons gevraagd of we iets bijzonders wilden zien. Natuurlijk wilden we dat! Een vrijwilliger van freethebears nam ons mee naar achteren en liet ons zwarte beren van 6 maanden oud zien! Helaas vertelde hij ook dat ze onlangs gered waren en dat veel beren slecht behandeld worden in Laos en Azië. Freethebears is een organisatie die bestaat uit vrijwilligers die mishandelde beren opvangen. Ik vraag me soms echt af wat er mis is met de mensheid dat er zo wreed wordt omgegaan met dieren. Niet eens alleen de olifanten in Thailand en de beren in Laos, maar ook de mensen in Nederland die hun (huisdieren) mishandelden, verwaarlozen of in de steek laten. Al met al hebben we een leuke dag gehad bij de watervallen, maar waren we ook wel moe van de klim. ’s Avonds zijn we met z’n vijven plus Sean en Kathryn (Britse stel van de slowboat) een hapje gaan eten. Helaas was de service vreselijk: ze hadden onze gerechten verwisseld met een andere groep en we moesten zelf maar gokken wat er voorgeschoteld was en voor wie dat bedoeld was. Dat viel nog niet mee! Uiteindelijk kregen Sean en ik ons gerecht een half uur later dan de rest.. Hierna zijn we nog even de avondmarkt over gelopen en ieder naar ons eigen hostel gegaan.

Woensdag zijn Pernille en Matilde naar Vang Vieng vertrokken en had ik afgesproken om met Julie en Anne-Sophie naar een zwembad in Luang Prabang te gaan, maar in de ochtend bleek al snel dat dat er niet in zat, gezien het bewolkt was en de voorspellingen er niet beter op zouden worden voor die dag. We besloten om het oude centrum met z’n 3en te verkennen. We hebben heerlijk geluncht aan de rivier, zijn naar de plaats geweest waar de 2 rivieren samen komen en een gouden met zwarte tempel bezocht. Om 5 uur hadden we afgesproken met Sean en Kathryn om de zonsondergang te bekijken vanaf de tempel die ik de 1e dag beklommen had. Daar zaten we dan, de juiste plekjes bemachtigd en klaar met onze camera’s…werd de lucht bewolkt. We hebben de zonsondergang dus niet in zijn geheel kunnen zien. Daarna heb ik ze alle 4 gedag gezegd, heb ik de laatste aankopen gedaan op de avondmarkt en ben ik terug gegaan naar het hostel om mijn backpack te pakken.

Donderdag om 8.45 zou ik opgehaald worden, maar dat werd 9.15. Ik kan me er niet eens meer aan storen, tijd in Azië is een heel relatief begrip. In de minivan maakte ik kennis met Louise uit Ierland. De weg naar Vang Vieng was trouwens gelijk aan die tussen Chiang Mai en Pai: gevuld met bochten en garantie voor reisziekte. Gelukkig gaat het iets beter als ik de reis pillen slik (Lot, super bedankt voor de tip!). Eenmaal aangekomen bij het busstation van Vang Vieng, maakten Louise en ik kennis met Amy (uit Wales) en Lucy (uit Engeland). Dat doen ze hier in Azië trouwens ook altijd: ze zetten je ergens in de middle of nowhere af, zodat je wel weer geld moet uitgeven aan een volgend vervoermiddel. We bleken alle 4 in hetzelfde hostel te verblijven en bij aankomst bleek ook in dezelfde kamer! De andere 2 bedden werden gevuld door Brigit (Nederland) en Frankie (USA). Die arme jongen heeft het 4 dagen met alleen maar dames moeten stellen, haha. Nadat de dames zich hadden gesetteld zijn we met zijn 5en wat gaan eten. Toen werden ook de plannen voor die avond gemaakt; we zouden gaan stappen. Vang Vieng is een backpackers plaats waarbij 2 dingen centraal staan: stappen en tuben. Toen we na het eten terug gingen naar onze kamer, maakten we kennis met Frankie. Die avond zijn we met zijn 6en (team Radbit, vernoemd naar onze kamer) naar Sakura gegaan, een bar 200m verderop dan ons hostel. Amy en Lucy hadden in Chiang Mai weer jongens leren kennen die ook in ons hostel verbleven en uiteindelijk waren we met 1 grote groep. Sakura sloot rond 12 uur en daarna zijn we nog naar een andere bar gegaan die nog open was: room 101. Ik heb echt veel plezier gehad die avond en veel gedanst. Rond 2 uur lag ik in mijn bed.

Op vrijdag waren we allen behoorlijk brak en zijn we gaan tuben. Tuben is het drijven op water met een rubberen band. De stroom van de rivier zorgt ervoor dat je vooruit komt, je hoeft dus eigenlijk niks zelf te doen. Na 5 min tuben kan je de rivier af om de bar in te gaan en dit deden we uiteraard. Het is een soort open bar waar je kon watersliden, spelletjes kon spelen en uiteraard nog meer alcohol kon drinken. Rond een uur of 3 sluit deze bar en gaat iedereen weer het water op om 10 min later aan te meren bij de volgende bar. Vroeger waren er wel iets van 8 barren, maar doordat dit leidde tot gevaarlijk (en dodelijk) gedrag zijn er nu nog maar 2. De bedoeling was dat we tot het einde zouden tuben, maar we hadden het bij de 2e bar wederom teveel naar ons zin, dat we vanaf daar maar de tuktuk terug hebben genomen. We hebben wat gegeten met zijn allen, zijn ons klaar gaan maken en zijn weer naar de Sakura bar gegaan. Tot 9 uur krijg je daar namelijk gratis whisky. Rond 11uur zijn we naar een jungleparty geweest. Nouja jungle….het was gewoon een club met een jungle thema. Ik geloof dat we rond 3en thuis waren.

Op zaterdag waren we wederom brak en zijn we naar de blue lagen geweest. Dit is een soort min rivier. We hebben hier heerlijk gezond en gezwommen. Was de eerste keer tijdens mijn hele reis dat ik gezond heb en ik was er ook echt aan toe! ’s Avonds zijn we naar een restaurant geweest waar ze de hele dag friends uitzenden, hier hebben we dus een tijdje gelegen. Amy en ik zijn nog even naar de ‘avondmarkt’ gelopen, wat een aanfluiting was dat zeg! Er waren welgeteld 3 winkeltjes, haha. Hierna ben ik lekker mijn bedje ingekropen en heb ik wat slaap ik gehaald. Elke ochtend was er namelijk gratis ontbijt tot 10 uur, wat betekent dat we elke dag alsnog op tijd wakker waren.

Op zondag zijn we opnieuw gaan tuben, maar dit keer hebben we daadwerkelijk de hele route gedaan. Was erg leuk, maar ook best pijnlijk want op sommige delen was het water erg ondiep en voelde je de stenen. Lucy is haar gopro helaas verloren in het water. ’s Avonds was het Frankie zijn laatste avond en zijn we weer naar Sakura en de jungleparty geweest.

Op maandag voelden we allemaal dat het tijd was om Vang Vieng te verlaten. Ik heb het er erg naar mijn zin gehad, maar als je er te lang blijft gaan alle dagen op elkaar lijken. We hebben overdag vooral geslapen en hebben onze vervolgstappen in onze reizen gemaakt. ’s Avonds zijn we met de meiden van team Radbit gaan eten bij de rivier en zijn we nog voor een drankje uitgeweest. Ik was daadwerkelijk om half 12 thuis met Louise, de andere meiden iets later, haha.

Dinsdag om 8.30 werd ik opgehaald om naar Phonsavan te gaan. De andere 4 meiden hadden dezelfde bus naar Vientiane, maar ik wilde graag naar Phonsavan en vond het ook wel weer weven fijn om alleen te zijn. Ik was de enige niet-Loaanse in de minibus, dus het was echt even lekker stil. In Phonsavan zijn er alleen maar guesthouse, dus ik had een kamer met een 2persoonsbed (en badkamer) voor me alleen voor 2 nachten. Rond etenstijd kwam ik aan, heb gauw wat gegeten en ’s avonds lekker series gekeken.

Vanochtend heb ik ontbeten met vers fruit, yoghurt en muesli, dat miste ik echt in Vang Vieng, daar ontbeten we elke ochtend met ei en toast. Ik wilde graag naar de plain of jars, maar dit zou me 400.000 kip (45 euro) gaan kosten en dat vond ik wel erg veel. Ik heb een scooter gehuurd en ben er lekker zelf naartoe gegaan wat me totaal 150.000 kip kostte. De scooter was niet in al te beste staat (lees: kapotte km teller, lamme spiegels en veel gerammel), maar ik leef nog! Ik werd steeds ingehaald door de locals dus dat zegt wel hoe voorzichtig ik reed. :-) De plain of jars is een groot veld met allerlei stenen potten, niemand weet waarom ze gebouwd zijn of waar ze toe dienen. Was wel uniek om te zien! Op het veld ontmoette ik een Amerikaans stel die beiden uit Laos komen. Ze hebben me een hoop geleerd over de Laoaanse taal en cultuur. Zo is er bijvoorbeeld een tribe die in Laos woont (Hmong), maar zichzelf niet Laoaans vindt. Ze hebben hun eigen taal, geloven niet in het boeddhisme, maar in voorouders en wonen voornamelijk in de bergen. Best interessant: tijdens de busrit naar Phonsavan zag ik een hoop locals die in hutjes tegen de berg wonen, maar zelden zag ik een buddha(tempel). Dit waren dus de Hmong. Na de plain of jars ben ik naar de UXO gegaan, een shop met informatie over slachtoffers van onontplofte bommen. Deze zijn er namelijk veel in Noord-Laos (niet waar ik nu ben, geen zorgen). De documentaire die ze lieten zien was erg interessant en ze verkochten er handgemaakte spullen die gemaakt zijn door de bomslachtoffers. De opbrengsten gaan naar de slachtoffers. Uiteraard heb ik er ook iets gekocht. Nu ik klaar ben met het schrijven van mijn blog ga ik een hapje kijken en nog wat series kijken.

Morgen om 8.30 vertrekt de bus voor een 10 uur durende rit naar Vientiane. Waarschijnlijk is Louise daar dan nog, dus die zie ik dan weer. Maandag vlieg ik naar Vietnam! Tot zover mijn update.

Veel liefs!